tag:blogger.com,1999:blog-80311328440772379282024-03-13T13:24:16.416-07:00Ιστορίες δασκάλωνΧΡΥΣΟΥΛΑhttp://www.blogger.com/profile/05475135782536910279noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-8031132844077237928.post-28517883420847318392010-04-28T07:34:00.001-07:002010-04-28T07:44:57.424-07:00Η πόλις: Μπορούμε να την αλλάξουμε;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA52pYGgezAfvDV0aBR6bocKtVOf7-9Da_og89cfzzSVmd4CqkH9T32OSLF4rNO7k5bCDfImVH8PfsdYa_7WTergl4v47Khc0xGluRvg22CNrbyadNBvo-ibSD6Zb75z8nf1FuohCTu4PB/s1600/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465198956097588706" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA52pYGgezAfvDV0aBR6bocKtVOf7-9Da_og89cfzzSVmd4CqkH9T32OSLF4rNO7k5bCDfImVH8PfsdYa_7WTergl4v47Khc0xGluRvg22CNrbyadNBvo-ibSD6Zb75z8nf1FuohCTu4PB/s320/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><div align="justify">Ο Καβάφης… Βασανισμένη ψυχή, αλκοολικός ίσως και καταθλιπτικός. Χρειαζόταν τον «ευσπλαχνικό αλκοολισμό» (όπως έλεγε ο ίδιος) για να τον κάνει να νιώσει κάποια ευφορία…<br /><br /><span style="color:#000066;">Η ΠΟΛΙΣ<br />Είπες «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.<br />Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.<br />Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή,<br />κ’ είν’ η καρδιά μου - σαν νεκρός – θαμένη.<br />Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.<br />Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω<br />ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,<br />που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».<br /></div></span><br /><br /><div align="justify"><span style="color:#000066;">Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δε θα βρεις άλλες θάλασσες.<br />Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς<br />τους ίδιους. Και στες γειτονιές τις ίδιες θα γερνάς<br />και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.<br />Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις. Για τα αλλού - μην ελπίζεις -<br />δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.<br />Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ<br />στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.<br />Κ. Καβάφης (1910)<br /></span><br />Εκ πρώτης όψεως καταθλιπτικό, πεσιμιστικό το ποίημα। Η φανταστική Πόλη του Καβάφη ταξιδεύει, ακολουθεί τον άνθρωπο, τον προσπερνά και τον περιμένει, όπου κι αν πάει। Ωστόσο το ίδιο ποίημα λειτουργεί και ως μια ελπίδα. Δεν είναι λύση η φυγή. Δεν έχει αποτέλεσμα… Η λύση είναι να αντιμετωπίσει ο καθένας τη ζωή του και να αλλάξει το ρυθμό του κόσμου μέσα του… μπορεί;;</div>ΧΡΥΣΟΥΛΑhttp://www.blogger.com/profile/05475135782536910279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8031132844077237928.post-16468471393571792962010-03-02T10:32:00.000-08:002010-03-02T11:01:36.221-08:00Είδατε την ταινία Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ;<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-yv61iMgpkQXEW8Jq61lK7qPhMA6U5FHmVfalwBBgxGgaHiTJuxxp5QXDm84iqb3PGnYkc8hd9qoeTJd_9evITlD1L-u4-Q8_SotJMfdPZmCYyviglZL6zL4iseeeG9dQgYBrgGi7HwJG/s1600-h/3logo_s.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5444106691145197458" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 140px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-yv61iMgpkQXEW8Jq61lK7qPhMA6U5FHmVfalwBBgxGgaHiTJuxxp5QXDm84iqb3PGnYkc8hd9qoeTJd_9evITlD1L-u4-Q8_SotJMfdPZmCYyviglZL6zL4iseeeG9dQgYBrgGi7HwJG/s320/3logo_s.jpg" border="0" /></a> <span style="font-family:arial;font-size:85%;"><strong><em>LE PETIT NICOLAS Κωμωδία 2009 Έγχρ. Διάρκεια: 91'</em></strong><br />Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Λορέν Τιράρ με τους: Μαξίμ Γκοντάρ, Καντ Μεράντ, Βαλερί Λεμερσιέ, Σαντρίν Κιμπερλάν </span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;font-size:85%;"><br />Ο Nicolas είναι ένα ατίθασο αλλά χαριτωμένο αγοράκι που ζει σε κάποια πόλη της Γαλλίας του '50। Οι γονείς του τον αγαπάνε και έχει μία υπέροχη παρέα φίλων. Όταν μία μέρα όμως κρυφακούσει τους γονείς του, θα πιστέψει ότι η μητέρα του είναι έγκυος. Πανικοβάλλεται, αφού σε λίγο καιρό θα χάσει το μονοπώλιο της αγάπης στο σπίτι. Έτσι, καταστρώνει μαζί με τους φίλους του σχέδια ώστε να απαλλαγεί από το ανεπιθύμητο μωρό! </span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;font-size:85%;"><br /></span><strong><em>ΚΡΙΤΙΚΗ</em></strong><br />Όσοι ανατράφηκαν με τα βιβλία του Μικρού Νικόλα ίσως βρήκαν την ταινία λίγη. Τι να σου κάνουν 91 λεπτά μπροστά στις αμέτρητες περιπέτειες που έχει ζήσει ο διάσημος ήρωας των Γκοσινί – Σεμπέ. Τι να πρωτοαπεικονίσεις και τι να αφήσεις απ΄έξω. Η αλήθεια είναι ότι άλλο τόσο να διαρκούσε δε θα κουραζόσουν καθόλου. Η ταινία είναι απολαυστική, αστεία και πολύ τρυφερή. Σε ορισμένα σημεία γελάς μέχρι δακρύων. Οι ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς είναι καταπληκτικοί (πρέπει να είναι διάσημοι στη Γαλλία γιατί τους έχω δει και σε άλλες ταινίες).<br />Η τ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSrLVCjGMn6FaFGEdl9c_0ido1FcTf5_Bz5TUi5hxkOeA3rIo29sxeNR5eXLPM2Kg2nvVfFWPtuYxKC7jblcSXh6cPx8ZZMQ-8JapR8urVtm6kE01j2AlHwNO9cXRSJZT-WCMOft4MtHnI/s1600-h/LePetitNicolas_1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5444107137110498562" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 125px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSrLVCjGMn6FaFGEdl9c_0ido1FcTf5_Bz5TUi5hxkOeA3rIo29sxeNR5eXLPM2Kg2nvVfFWPtuYxKC7jblcSXh6cPx8ZZMQ-8JapR8urVtm6kE01j2AlHwNO9cXRSJZT-WCMOft4MtHnI/s320/LePetitNicolas_1.jpg" border="0" /></a>αινία ουσιαστικά είναι οι περιπέτειες μιας παρέας παιδιών που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στον κόσμο των ενηλίκων ενώ η εμπειρία τους διδάσκει σιγά σιγά να είναι πιο προσεκτικοί σε αυτά που ακούνε από τους μεγάλους. Οι παρεξηγήσεις που δημιουργούνται και τα σενάρια που πλάθει η παιδική φαντασία είναι το στοιχείο αυτό που προκαλεί το γέλιο σε συνδυασμό με τα πανέμορφα, εκφραστικά μουτράκια των παιδιών και τις έξυπνες ατάκες. Ο φίλος, ειδικά, του Νικόλα, ο Κλοτέρ, ήταν σκέτη γλύκα. Η ωραία ατμόσφαιρα, τα ρούχα που φορούν οι ήρωες, τα χτενίσματα, η διακόσμηση των σπιτιών, τα παλιά αυτοκίνητα και άλλες σκηνοθετικές λεπτομέρειες αναπαριστούν πολύ πετυχημένα το κλίμα της δεκαετίας του ΄50 κάτι που δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας στους μεγαλύτερους θεατές. Ένα ταξίδι στα χρόνια της αθωότητας.<br />Σίγουρα βέβαια έχει και τις αδυναμίες της κάτι που το καταλαβαίνεις και από την τσιγκουνιά των κριτικών σε επαίνους και αστεράκια. Δεν είναι αριστούργημα, όμως μόνο και μόνο επειδή είναι ευρωπαϊκή ταινία και όχι αμερικάνικη (επομένως δεν είναι βιομηχανικό προϊόν μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης) αξίζει υποστήριξης. Στα μείον και το φυλετικό στερεότυπο του ρόλου της γυναίκας που είναι γεννημένη να είναι μόνο μητέρα και σύζυγος αλλά υποθέτω ότι είναι στο πνεύμα της δεκαετίας του ΄50.<br />Αν τη δείτε, προτιμήστε να μην είναι μεταγλωττισμένη εκτός αν πάτε με πολύ μικρά παιδιά। </div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:lucida grande;"><em>Δείτε το trailer</em></span><br /></div><br /><br /><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxWDaX80dT0j8SnnGuae0q6GIQZssWqvHZH_c2lso3oI3ioGy179Hg4TJPZ_oENtb-AIgW6YIjWLRuBescfCw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>ΧΡΥΣΟΥΛΑhttp://www.blogger.com/profile/05475135782536910279noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8031132844077237928.post-4780418589781236292010-02-24T07:27:00.000-08:002010-02-24T07:32:23.771-08:00Μια ενδιαφέρουσα απόψη για τη συμπεριφοριστική ψυχολογία<div align="justify">Πρόσφατα διάβασα μια ενδιαφέρουσα άποψη για τη συμπεριφοριστική ψυχολογία στο ενδιαφέρον βιβλίο Πλάτωνας όχι Πρόζακ του ΛΟΥ ΜΑΡΙΝΟΦ.<br />Η συμπεριφοριστική ψυχολογία, με την κύρια προσέγγισή της ερέθισμα – αντίδραση, θεωρεί ένα άτομο σαν μηχανή ρυθμισμένη ή προγραμματισμένη για αρκετά επιθυμητά αποτελέσματα. Απλά χρειάζεται να βρούμε και να χρησιμοποιήσουμε το κατάλληλο ερέθισμα. Πολλά όμως αποκρύπτονται από αυτή την παύλα ανάμεσα στο <em>ερέθισμα</em> και την <em>αντίδραση</em>. Όλα τα σημαντικά μέρη της ανθρώπινης φύσης παραλείπονται όταν περιορίζουμε όλες τις ενέργειες σε ένα απλό αίτιο και αποτέλεσμα. Είμαστε σίγουρα κάτι περισσότερο από το σύνολο των αναμενόμενων αντιδράσεών μας.<br />Όμως αν η πρόκληση μιας πράξης είναι καθαρά θέμα του κατάλληλου ερεθίσματος, τότε οι άνθρωποι περιορίζονται στο να κάνουν τα πάντα για να ανταμειφθούν ή για να αποφύγουν την τιμωρία. Υπό αυτές τις συνθήκες υπάρχει κάτι που να μπορεί να χαρακτηριστεί καλή πράξη; Θα ήταν δυνατό κανείς να κάνει το σωστό απλώς και μόνο επειδή είναι σωστό και να μην κάνει το λάθος επειδή απλώς και μόνο είναι λάθος;<br />Οι συμπεριφοριστές θα έλεγαν ότι εάν ασκούσαν επάνω μας ένα δυσάρεστο ηλεκτροσόκ κάθε φορά που βοηθούσαμε μια γηραιά κυρία να διασχίσει το δρόμο, σύντομα θα σταματούσαμε τη συνήθεια του καλού Σαμαρείτη. Επίσης, υποστηρίζουν ότι θα μπορούσαν να μας κάνουν να τη σπρώχνουμε κάθε φορά που περνάμε από δίπλα της στο δρόμο αρκεί να μας έδιναν την κατάλληλη ανταμοιβή κάθε φορά που το κάναμε. Έτσι κάνουν τους ανθρώπους να φαίνονται ρηχοί, αγνοώντας την πλούσια εσωτερική διανοητική μας ύπαρξη. Είμαστε πολύ πιο ποικίλοι και περίπλοκοι από τα ποντίκια που συνεχίζουν να πιέζουν το μοχλό με μανία το μοχλό που συνήθως τους παρέχει τροφή αρκετό καιρό αφού έχει σταματήσει να έρχεται η ανταμοιβή. (Βέβαια όλοι έχουμε τις στιγμές μας που δε συμπεριφερόμαστε πιο έξυπνα από τα ποντίκια, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία).<br />Ένα από τα ανθρώπινα χαρίσματα είναι η δυνατότητα να παρέχουμε τα δικά μας εσωτερικά ερεθίσματα. Μερικές φορές υποσχόμαστε στον εαυτό μας ένα παγωτό μετά από κάποια δυσάρεστη δραστηριότητα, και έτσι χρησιμοποιούμε αυτά που μάθαμε από τους συμπεριφοριστές ψυχολόγους. Μπορούμε όμως να δώσουμε στον εαυτό μας ως κίνητρα την τιμή, το καθήκον ή την υποχρέωση θέματα με τα οποία έχουν ασχοληθεί οι φιλόσοφοι, αλλά βρίσκονται πέρα από το φάσμα της πειραματικής ψυχολογίας.</div>ΧΡΥΣΟΥΛΑhttp://www.blogger.com/profile/05475135782536910279noreply@blogger.com2